1 Wovu ihr aba gschriebe hän, druf antwort i(ich): S`isch guet fir d Ma, kein Wieb zue berihre.
2 Aba um Unzucht zue vumiede, soll jeda si eigenes Wieb ha un jedes Wieb ihren eigene Ma.
3 Dr Ma leischt dem Wieb, was sa(er) ihr schuldig isch, gnau so des Wieb däm Ma.
4 S´ Wieb vufigt nit iba ihr Leib (Ranze), sundern dr Ma. Ebeso vufigt dr Ma nit iba si Leib (Ranze), sundern des Wieb.
5 Vuwiegere äich nit eina däm andere, s isch denn ä Ziitlang, wenn beidi`s wen, dmit ihr zum Bäte Rueh hän; un dann(dnoh) kumme wieda zsämme, dmit äich dr Sadan nit vusuecht, wel ihr äich nit enthalte kennt.
6 Des sag i(ich) aba als Rot un nit als Gebot.
7 Ich wot zwar lebi, alli Mensche wäre, we i(ich) bi, aba jeda het sini eigene Gabe vu Gott, dr eine so, dr andere so.
8 D Ledige un Witwe sag i(ich): S` isch guet fir sie, wenn sie bliebe we i(ich).
9 Wenn sie sich aba nit enthalte kenne, solle sie hirote; denn s`isch bessa, z hirote als sich in Luscht zue vuzähre.
10 D Vuhirotete aba bpfiehl nit i(ich), sundern dr Herr, daß des Wieb sich nit vu ihrem Ma trenne soll
11 - het sie sich aba gschiede, soll sie ohni Ehe bliebe odr sich mit ihrem Ma vusehne - un daß dr Ma si Wieb nit vuschtoße soll.
12 D andere aba sag i(ich), nit dr Herr: Wenn ä Brueda ä ungläubiges Wieb het un s gfallt ihr, bi nem z huse, so soll la(er) sich nit vu ihr trenne.
13 Un wenn ä Wieb ä ungläubige Ma het un s gfallt nem, bi ihr zue huse, so soll sie sich nit vu nem trenne.
14 Denn dr ungläubige Ma isch gheiligt durch des Wieb, un des ungläubige Wieb isch gheiligt durch d gläubige Ma. Sunscht wäre äiri Kinda dreckig; etze aba sin sie heilig.
15 Wenn aba dr Ungläubige sich trenne will, so loß nen sich trenne. Dr Brueda odr de Schweschta isch nit bunde in däne Fall. Zum Friede het äich Gott bruefe.
16 Denn was weisch dü, Wieb, ob dü di Ma rette wirsch? Odr dü, Ma, was weisch dü, ob dü di Wieb rette wirsch?
17 Nur soll jeda so läbä, we dr Herr s nem zuegmesse het, we Gott ä jede bruefe het. Un so ordne i(ich)`s a in alle Gmeinde.
18 Isch jemads als Bschnittene bruefe, der blieb bi dr Bschniedig. Isch jemads als Unbschnittene bruefe, der loss sich nit bschnide.
19 Bschnide si isch nigs, un unbschnitte si isch nigs, sundern: Gottes Gebote hebe(halte).
20 Jeda blieb in dr Bruefig, in der ra(er) bruefe wird.
21 Bisch dü als Knecht bruefe, so sorg di nit; doch kasch dü fräi wäre, so nutze`s um so leba.
22 Denn wer als Knecht bruefe isch in däm Herrn, der isch ä Fräiglossene vum Herrn; gnau so, wer als Fräier bruefe isch, der isch ä Knecht Chrischti.
23 Ihr sin diir kauft; nit als Mensche Knecht.
24 Lebi (Liebe) Breda, jeda blieb vor Gott, wori na(er) bruefe isch.
25 Iba de Jungfraue ha i(ich) kei Gebot vum Herrn; i(ich) sag aba mi Meinig als eina, der durch de Barmherzigkeit vum Herrn Vuträue vudent.
26 So mein i(ich) etze, s isch guet um dr kummende Not wille, s isch guet fir d Mensch, ledig z si.
27 Bisch dü an ä Wieb bunde, so suech nit, vu ihr loszkumme; bisch dü nit bunde, so suech kei Wieb.
28 Wenn dü aba doch hirotesch, sindigsch dü nit, un wenn ä Jungfrau hirotet, sindigt sie nit; doch wäre solchi in üßeri Vufolgig kumme. Ich aba mächt äich gern schone.
29 Des sag i(ich) aba, lebi Breda: De Ziit isch kurz. Forta solle au de, de Wieba hän, si, als hätte sie keini; un de hiile, als hiile sie nit;
30 un de sich fräie, als fräie sie sich nit; un de kaufe, als bhalte sie`s nit;
31 un de de Welt bruche, als bruche sie sie nit. Denn des Tribe dr Welt vugoht.
32 Ich mächt aba, daß ihr ohni Sorge sin. Wer ledig isch, der sorgt sich um de Sache vum Herrn, we na(er) däm Herrn gfalle doet;
33 wer aba vuhirotet isch, der sorgt sich um de Sache dr Welt, we na(er) dem Wieb gfalle doet, un so isch scha(er) mit deiltem Herze däbi.
34 Un des Wieb, des kei Ma het, un de Jungfrau sorge sich um de Sache vum Herrn, daß sie heilig sin am Leib (Ranze) un au am Geischt; aba de vuhirotete Wieba sorgte sich um de Sache dr Welt, we sie däm Ma gfalle den.
35 Des sag i(ich) zue äirem eigene Nutzen; nit um äich ä Strick um d Hals z werfe, sundern dmit s recht zuegoht, un ihr imma un unghindat däm Herrn diene kennt.
36 Wenn aba jemads meinet, er handelt unrecht an sinere Jungfrau, wenn sie erwachse isch, un s ka nit andascht si, so doets er, we na(er) will; er sindigt nit, sie soll hirote.
37 Wenn eina aba in sinem Herz fescht isch, wel la(er) nit unda Zwang isch un si fräie Wille het, un bschleßt in sinem Herz, si Jungfrau unbrihrt z losse, so doet da(er) guet dra.
38 Eso, wer si Jungfrau hirotet, der doet guet; wer sie aba nit hirotet, der machts bessa.
39 Ä Wieb isch bunde, solang ihr Ma läbt; wenn aba dr Ma schtirbt, isch sie fräi, z hirote, wen sie will; nur daß s in däm Herrn gschiht!
40 Seliger isch sie aba, nohch mimare Meinig, wenn sie ledig bliebt. Ich mein aba: i(ich) ha au d Geischt Gottes.