2 daß sa(er) etze de noh ibrigi Ziit im Fleisch nit d Luscht dr Mensche, sundern däm Wille Gottes läbt.
3 Denn s isch genoe, daß ihr de vugangeni Ziit zuebrocht hän nohch heidnischem Wille, als ihr ä Läbä gfihrt hän in Uswiichs, Luscht, Bsofe, Frässarei, Sufarei un schrecklichen Götzedenst.
4 Des isch ne fremdt, daß ihr äich nimi mit tene schtirzt in desselbe weschte, wilde Triebe, un sie läschtere;
5 aba sie wäre Antwort ge mese däm, dr parat isch, z richte de Lebändige un de Dote.
6 Denn dzue isch au d Dote s Evangelium vukindigt, daß sie zwar nohch Menscheart grichtet wäre im Fleisch, aba nohch Gottes Art des Läbä hän im Geischt.
7 S isch aba nooch kumme des End alla Sacha. So sin etze besunne un nichtern zum Gebet.