1 Vu d Ziit un Schtund aba, lebi Breda, ischs nit nedig, äich zue schriebe;
2 denn ihr selbscht wißt genau, daß dr Dag vum Herrn kumme wird we ä Deb in dr Nacht.
3 Wenn sie sage wäre: S isch Friede, s het keini Gfahr -, dann(dnoh) wird sie des End schnell ibafalle we de Wehe ä schwangares Wieb, un sie wäre nit fliehe kenne.
4 Ihr aba, lebi Breda, sin nit im Dunkle, daß dr Dag we ä Deb iba äich kummt.
5 Denn ihr alli sin Kinda vum Lecht un Kinda vum Dag. Mir sin nit vu dr Nacht noh vum Dunkle.