1 Mir den äich aba kund, lebi Breda, de Gnade Gottes, de in d Gmeinde Mazedoniens ge isch.
2 Denn ihri Fräid(Freud) war ibaüs, als sie durch viel Vufolgig bwährt wäre, un obwohl sie arg arm sin, hän sie doch viel ge in alla Ifalt.
3 Denn nohch Kraft, des beziig ich, un sogar iba ihri Kraft hän sie willig ge
4 un hän uns(us) mit viel Wort gfrogt, ob sie mithelfe dürfte an d Wohltat un dr Gmeinschaft vum Denscht fir di Heilige;
5 un des nit nur, we ma(mir) ghofft hän, sundern sie gän sich selba, zerscht däm Herrn un dnohch uns(us), noh rem Wille Gottes.
6 So hän ma(mir) Titus zuegrote(zuegschwäzt), daß sa(er), we na(er) zvor agfange het, etze au de Wohltat unda äich vollends macht(üsrichtet).
7 We ihr aba in alle Schtickli rich sin, im Glaube un im Wort un im Wisse un in allem Eifa un in dr Lebi (Liebe), de ma(mir) in äich gweckt hän, so gen au viel bi dr Wohltat.
8 Des sag i nit als Bfehl; sundern wel anderi so flisig sin, pref ich au äiri Lebi (Liebe), ob sie rechta Art isch.
9 Denn ihr kennt de Gnade unsares Herrn Jesus Chrischtus: obwohl la(er) rich isch, wird da(er) doch arm um äich, dmit ihr durch sini Armuet rich würdet.
10 Un drin sag ich mi Meinig; denn des isch äich nitzlig, de ihr sit vorigem Johr agfange hän nit ällei mit däm Doe, sundern au mit däm Welle.
11 Etze aba mache(vollfiire,vollbringe) au des Doe, dmit, we ihr gwillt(gneigt) sin z welle, so ihr au gwillt(gneigt) sin z mache(vollfiire,vollbringe) nohch rem Maß vu däm, was ihr hän.
12 Denn wenn dr gueti Wille do isch, so isch scha(er) willkumme nohch rem, was eina het, nit nohch rem, was sa(er) nit het.
13 Nit, daß di andere gueti Däg ha solle un ihr Not liede, sundern daß ses zue nem Üsgleich kummt.
14 Etze hilft äira Ibafluß ihrem Mangel ab, dmit dnohch au ihr Ibafluß äirem Mangel abhelfe ka un so ä Üsgleich gschiht,
15 we gschriebe schtoht (2. Moses 16,18): "Wer viel sammlet, het kei Ibafluß, un wer weng sammlet, het kei Mangel."
16 Gott aba isch Dank, der däm Titus d Eifa fir äich ins Herz ge het.
17 Den na(er) zue glo het zschwätze; jo, wel la(er) so arg flisig war, isch scha(er) vu selba zue äich greist.
18 Mir hän aba d Brueda mit nem gschickt, wägä däm sinem Lob vu sinem Denscht am Evangelium durch alli Gmeinde goht.
19 Nit ällei aba des, sundern na(er) isch au vu d Gmeinde dzue igsetzt, uns(us) zue begleite, wenn ma(mir) de Gabe ibabringe däm Herrn zue Ehri un zum Erwies unsres guete Wille.
20 So vuhete ma(mir), daß uns(us) jemads schlecht nohchschwäzt wägä dr Gabe, de durch uns(us) ibabrocht wird.
21 Denn ma(mir) luege druf, daß ses redlich zuegoht nit ällei vor rem Herrn, sundern au vor d Mensche.
22 Au hän ma(mir) mit ne unsa Brueda gschickt, däm si Eifa ma(mir) oft in viele Schtickli erprobt hän, etze aba isch scha(er) noh viel eifriga üs großem Vuträue zue äich.
23 S isch etze Titus, der mi Gfährte un mi Mitarbeita unda äich isch, odr s sin unseri Breda, de Abgsandti dr Gmeinde sin un ä Ehri Chrischti:
24 bringe d Bewäis äira Lebi (Liebe) un zeige, daß ma(mir) äich zue Recht vor nene grehmt hän uf d Schtroß vor d Gmeinde.