1 Un i(ich) sieh ä näji(naii) Himmel un ä näji(naii) Erde; denn dr erschte Himmel un di erschte Erde sin vugange, un des Meer isch nimi.
2 Un i(ich) sieh di heilige Schtadt, des näji(naii) Jerusalem, vu Gott üs sem Himmel rabkumme, gmacht we ä gschmückte Bräut fir ihren Ma.
3 Un i(ich) ha ghärt ä großi Schtimm vum Thron her, de sait: Lueg do, d Hitte Gottes bi d Mensche! Un na(er) wird bi nene huse, un sie wäre si Volk si, un na(er) selbscht, Gott mit tene, wird ihr Gott si;
4 un Gott wird abwische alli Träne vu ihre Auge, un dr Dod wird nimi si, noh Leid noh Gschrei (Geblär) noh Schmerz wird me si; denn des Erschte isch vugange.
5 Un der uf fem Thron hockt, sait: Lueg, i(ich) mach alles näi! Un na(er) sait: Schrieb, denn de Wort sin wohr un gwiß!