22 Ihr Wieba, ordne äich äire Männa unda we däm Herrn.
23 Denn dr Ma isch d Kopf(Schädel) vum Wieb, we au Chrischtus d Kopf(Schädel) dr Gmeinde isch, de na(er) als si Leib (Ranze) erlest het.
24 Aba we etze de Gmeinde sich Chrischtus undaordnet, so soll sich au de Wieba ihre Männa undaordne in allem.
25 Ihr Männa, liebe (hän leb) äiri Wieba, we au Chrischtus de Gmeinde gliebt (leb ka) het un het sich selbscht fir sie hige,
26 um sie z heilige. Er het sie sufa gmacht durch des Wassabad im Wort, dmit da(er)
27 sie vor sich schtellt als ä Gmeinde, de herrlich isch un kei Fleck odr ä Runze odr ebis derglieche het, sundern de heilig un untadelig isch.
28 So solle au de Männa ihri Wieba liebe we ihr eigene Leib (Ranze). Wer si Wieb liebt (leb het), der liebt (lebt) sich selbscht.
29 Denn nemads het je si eignes Fleisch ghaßt; sundern na(er) nährt un vusorgts, we au Chrischtus de Gmeinde.
30 Denn ma(mir) sin Glieda vu sinem Leib (Ranze). "
31 Drum wird ä Ma Vada (Babbe) un Muetter vulo un sinem Wieb ahänge, un de zwei wäre ä Fleisch si" (1. Moses 2,24).
32 Des Gheimnis isch groß; i(ich) diits aba uf Chrischtus un d Gmeinde.
33 Drum au ihr: jeda het leb(lieb) si Wieb we sich selbscht; de Wieba aba ehre d Ma.