1 Sechs Däg vor rem Passafescht kummt Jesus nohch Betanien, wo Lazarus war, den wo Jesus uferweckt het vu d Dote.
2 Dert mache sie nem ä Ässä, un Marta dient nem; Lazarus aba war eina vu däne, de mit nem am Disch hocke.
3 Do nimmt Maria ä Pfund Salbel vu unvufälschta, koschtbara Narde un salbt d Feß vu Jesus un trocknet mit ihre Hoor sini Feß; des Hus aba wird voll vum Duft vum El.
4 Do sait eina vu sinne Jinger, Judas Iskariot, der nen dnoh vurote het:
5 Wurum isch des El nit fir draihundat Silbagrosche vukauft worde un di Arme ge?
6 Des het da(er) aba nit gsait, wel la nohch d Arme gfrogt hät, sundern na(er) war ä Deb, denn er het d Geldbiidel un nimmt a sich, was ge war.
7 Do sait Jesus: Loß sie in Friede! S soll gelte fir d Dag vu minem Begräbniss.
8 Di Arme hän ihr alliziit bi äich; mich aba hän ihr nit alliziit.
9 Do gregt ä großi Schar Lit vu d Jude mit, daß sa(er) dert war, un sie kumme nit ällei wägä Jesus, sundern um au Lazarus z säh, den na vu d Dote ufgweckt het.
10 Aba d Hohenpriester bschlosse, au Lazarus umzbringe;
11 denn sinetwägä gehn vieli Jude hi un glaube an Jesus.
12 Als am nägschte Dag de großi Schar Lit, de ufs Fescht kumme ware, ghärt het, daß Jesus nohch Jerusalem käm,
13 nähmä sie Palmzwiegle un gehn üsä nem entgegä un refe: Hosianna! Globt isch, der do kummt im Name vum Herr, dr Kenig vu Israel!
14 Jesus aba findet ä junge Esel un ritt druf, we gschriebe schtoht (Sacharja 9,9): "
15 Fircht di nit, dü Dochta Zion! Lueg, di Kenig kummt un rietet uf nem Esele."
16 Des vuschten sini Jinger zerscht nit; doch als Jesus vuherrlicht war, do hän sie dra denkt, daß des vu nem gschriebe schtoht un ma so mit nem doe het.
17 D Lit aba, de bi nem ware, als sa Lazarus üs sem Grabe reft un vu d Dote ufgweckt het, vuzehlte de Tat.
18 Drum gehn nem au d Lit entgegä, wel sie ghärt hän, er he des Zeiche doe.
19 D Pharisäer aba sage undaänanda: Ihr sähn, daß sa nigs üsrichte; lueg, alli Welt lauft däm nohch.
20 S ware aba ä baar Grieche unda däne, de rufkumme ware, um azbäte uf fem Fescht.
21 De kumme zue Philippus, der vu Betsaida üs Galiläa war, un bitte nen un sage: Herr, ma(mir) wen Jesus gerne säh.
22 Philippus kummt un sait s Andreas, un Philippus un Andreas sages Jesus witer.
23 Jesus aba git zantwort un sait ne: De Ziit isch kumme, daß dr Menschebue vuherrlicht wird.
24 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wenn des Weizekorn nit in d Erde flegt un schtirbt, blibts ällei; wenn`s aba schtirbt, bringts viel Frucht.
25 Wer si Läbä leb(lieb) het, der wird's vuliere; un wer si Läbä uf der Welt haßt, der wird's gregä zum ewige Läbä.
26 Wer ma(mir) diene will, der folgt ma(mir) nohch; un wo i(ich) bi, do soll mi Diena au si. Un wer ma(mir) diene wird, den wird mi Vada (Babbe) ehre.
27 Etze isch mi Seele trurig. Un was soll i(ich) sage? Vada (Babbe), hilf ma(mir) üs der Schtund? Doch drum bi i(ich) in de Schtund kumme.
28 Vada (Babbe), vuherrlich di Name! Do kummt ä Schtimm vum Himmel: Ich ha nen vuherrlicht un will nen abamols vuherrliche.
29 Do sait des Volk, des däbischtoht un zuehert: S het dunnderet. Di andere sage: Ä Engel het mit nem gschwätzt.
30 Jesus git zantwort un sait: De Schtimm isch nit wägä ma(mir) gschähe, sundern wägä äich.
31 Etze goht des Gricht iba d Welt; etze wird dr Firscht vu d Welt usgschtoße wäre.
32 Un i(ich), wenn i(ich) hoch gmacht bi vum Bode, so will i(ich) alli zue ma ze.
33 Des het er aba gsait, um azdiite, was fir ä Dod er schterbe wird.
34 Do git nem des Volk zantwort: Mir hän üs sem Gsetz ghärt , daß dr Chrischtus in Ewigkeit bliebe dät; wieso saisch dü dann(dnoh): Dr Menschebue mueß hoch gmacht wäre? Wer isch dr Menschebue?
35 Do sait Jesus zue nene: S isch des Lecht noh ä kleini Ziit bi äich. Gehn (Schafe), solang ihr des Lecht hän, dmit äich d Nacht nit ibafalle doet. Wer in dr Nacht goht, der weiß nit, wo na higoht.
36 Glaubt ans Lecht, solang ihr's hän, dmit ihr Kinda vum Licht sin. Des sait Jesus un goht wäg un vuschteckt sich vor ne.
37 Un obwohl la(er) solchi Zeiche vor ihre Auge doe het, glaube sie doch nit a nen,
38 dmit erfillt wär dr Spruch vum Prophete Jesaja, der do gsait het (Jesaja 53,1): "Herr, wer glaubt unsam Predigen? Un wäm isch dr Arm vum Herrn zeigt worde (offenbart)?"
39 Drum kenne sie nit glaube, denn Jesaja het nomol gsait (Jesaja 6,9.10): "
40 Er het ihri Auge vublendet un ihr Herz vuschtockt, dmit sie nit etwa mit d Auge sähn un mit däm Herz vuschtehn un sich umkähre, un i(ich) ne hilf."
41 Des het Jesaja gsait, wel la(er) sini Herrlichkeit gsäh het un schwätzt vu nem.
42 Doch au vu d Obere glaube vieli a nen; aba wägä d Pharisäer sage sie`s nit, um nit üs dr Synagoge (Gotteshus) usgschtoße z wäre.
43 Denn sie hän lieba d Ehri bi d Mensche als Ehri bi Gott.
44 Jesus aba reft: Wer an mi glaubt, der glaubt nit an mich, sundern an den, der mi gschickt het.
45 Un wer mi sieht, der sieht den, der mi gschickt het.
46 Ich bi in d Welt kumme als ä Lecht, dmit, wer aa mich glaubt, nit im Dunkle blieb.
47 Un wer mi Wort härt un bwahrt sie nit, den wär i(ich) nit richte; denn i(ich) bi nit kumme, daß i(ich) d Welt richt, sundern daß i(ich) d Welt rett.
48 Wer mich vuachtet un nimmt mi Wort nit a, der het scho si Richta: Des Wort, des i(ich) gsait ha, des wird nen richte am Jingschte Dag.
49 Denn i(ich) ha nit üs ma(mir) selbscht gschwätzt, sundern d Vada (Babbe), der mi gschickt het, der het ma(mir) ä Gebot ge, was i(ich) doe un schwätze soll.
50 Un i(ich) weiß: si Gebot isch des ewige Läbä. Drum: was i(ich) sag, des sag i(ich) so, we`s ma(mir) dr Vada (Babbe) gsait het.