1 Dnohch war ä Fescht vu d Jude, un Jesus zeht nuf nohch Jerusalem.
2 S isch aba in Jerusalem bim Schaftor ä Teich, der heißt uf hebräisch Betesda. Dert sin fünf Hallene;
3 in däne sin vieli Kranki gläge, Blindi, Lahmi, Üszehrti. De warte druf, daß sich des Wassa bwegt. 1.9
4 Denn dr Engel vum Herrn fahrt vu Ziit zue Ziit rab in d Teich un bwegt des Wassa. Wer etze zerscht niigoht, nohchdem sich des Wassa bwegt het, der wird gsund, an wela Kranket er au lietet.
5 S war aba dert ä Mensch, der liet achtdädrißig Johr krank do.
6 Als Jesus den liege sieht un ghärt het, daß sa scho so lang gläge het, sait da(er) zue nem: Willsch dü gsund wäre?
7 D Kranke git nem zantwort: Herr, i(ich) ha kei Mensch, der mi in d Teich hole doet, wenn des Wassa sich bwegt het; wenn i(ich) aba hikumm, so schtiegt ä andere vor ma inä.
8 Jesus sait zue nem: Schtand uf, nimm di Bett un gang Heim!
9 Un gli druf wird der Mensch gsund un nimmt si Bett un goht Heim.
10 Do sage de Jude zuecdem, der gsund wore war: S isch hiit Sabbat; dü darfsch di Bett nit schleipfe (schläppe).
11 Er git ne zantwort: Der mi gsund gmacht het, sait zue ma(mir): Nimm di Bett un gang Heim!
12 Do froge sie nen: Wer isch des gsi, der zue dir gsait het: Nimm di Bett un gang Heim?
13 Der aba gsund wore war, het nit gwißt, wer s war; denn Jesus war wäg, well so viel Lit a däm Platz ware.
14 Dnohch findet nen Jesus im Tempel un sait zue nem: Lueg, dü bisch gsund wore; sündige etze nimi, daß dir nit ebis Schlimmeres bassiert.
15 Der Mensch goht hi un vuzehlt d Jude, s isch Jesus, dr mi gsund gmacht het.
16 Drum vufolgte d Jude Jesus, wel la(er) des am Sabbat doe het.
17 Jesus aba git ne zantwort: Mi Vada (Babbe) schafft (wirkt) bis uf däne Dag, un i(ich) schaff (wirkt) au.
18 Drum vulange d Jude noh viel me dnohch, nen umzbringe, wel er nit ällei d Sabbat bricht, sundern au gsait het, Gott isch si Vada (Babbe), un macht sich selbscht Gott glich.
19 Do git Jesus zantwort un sait zue nene: Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Dr Bue ka nigs vu sich üs doe, sundern nur, was sa(er) d Vada (Babbe) doe sieht; denn was der doet, des gliche doet au dr Bue.
20 Denn dr Vada (Babbe) het d Bue leb(lieb) (leeb) un zeigt nem alles, was sa(er) doe soll, un doet nem noh greßeri Sache (Werke) zeigä, so daß ihr äich vuwundere den.
21 Denn we d Vada (Babbe) di Dote uferweckt un sie lebändig macht, so macht au d Bue lebändig, weli er will.
22 Denn d Vada (Babbe) richtet nemads, sundern het alles Gricht däm Bue ibage,
23 dmit sie alli d Bue ehre (priise), we sie d Vada (Babbe) ehre. Wer d Bue nit ehrt, der ehrt d Vada (Babbe) nit, der nen gschickt het.
24 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wer mi Wort härt un glaubt däm, der mi gschickt het, der het des ewige Läbä un kummt nit in`s Gricht, sundern na(er) isch vum Dod zum Läbä durigange.
25 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: S kummt de Schtund un isch scho etzed do, daß di Dote härä wäre d Schtimm vum Bue Gottes, un de sie härä wäre, de wäre läbä.
26 Denn we d Vada (Babbe) des Läbä het in sich selba, so het da(er) au däm Bue ge, des Läbä z ha in sich selba;
27 un na(er) het nem Vollmacht ge, des Gricht z mache (hebe, halte), wel la(er) d Menschebue isch.
28 Wundere äich dodriba nit. Denn s kummt de Schtund, in der alli, de in d Gräber sin, sini Schtimm härä wäre,
29 un wäre voekumme, de wo Guetes doe hän, zue d Uferschtehig zum Läbä, de wo aba Beses doe hän, zue d Uferschtehig zum Gricht.
30 Ich ka nigs vu ma(mir) üs doe. We i(ich) her, so richte i(ich), un mi Gricht isch Grecht; denn i(ich) suech nit mi Wille, sundern d Wille vu däm, der mi gschickt het.
31 Wenn i(ich) vu ma(mir) selbscht ziige bi, so isch mi Ziignis nit wohr.
32 Ä andere isch's, der vu ma(mir) ziigt (zeugt); un i(ich) weiß, daß des Ziignis wohr isch, des sa(er) vu ma(mir) git.
33 Ihr hän zue Johannes gschickt, un na(er) het de Wohret beziigt.
34 Ich aba nihm nit Ziignis vu nem Mensch a; sundern i(ich) sag des, dmit ihr selig wäre.
35 Er war ä brennendes un scheinendes Lecht; ihr aba wellet ä kleini Wieli frehlich si in sinem Lecht.
36 Ich aba ha ä greßeres Ziignis als des vum Johannes; denn de Sache (Werke), de ma(mir) d Vada (Babbe) ge het, dmit i(ich) sie mach (vollbring), ebe de Sache (Werke), de i(ich) doe ha, beziige vu ma(mir), daß mi d Vada (Babbe) gschickt het.
37 Un d Vada (Babbe), der mi gschickt het, het vu ma(mir) Ziignis ge. Ihr hän nemols sini Schtimm ghärt noh sini Gschtalt gsähne,
38 un si Wort len na nit in äich huse; denn ihr glaube däm nit, den na gschickt het.
39 Ihr sueche in d Schrift, denn ihr meine, ihr hän des ewige Läbä drin; un sie isch's, de vu ma(mir) ziigt (zeugt);
40 aba ihr wen nit zue ma(mir) kumme, daß ihr des Läbä hättet.
41 Ich nihm nit Ehri vu Mensche;
42 aba i(ich) kenn äich, daß ihr nit Gottes Lebi (Liebe) in äich hän.
43 Ich bi kumme im Name vu minem Vada (Babbe), un ihr nähmä mi nit a. Wenn ä andere kumme wird in sinem eigene Name, den den na anähme.
44 We kenne ihr glaube, de ihr Ehri vuänanda nähmä den, un d Ehri, de vum älleinige Gott isch, suecht da nit?
45 Ihr mehn nit meine, daß i(ich) äich vor rem Vada (Babbe) vuklage wär; s isch eina, der äich vuklagt: Moses, uf den ihr hofft.
46 Wenn ihr Moses glaubte dätet, so au ma(mir); denn er het vu ma(mir) gschriebe.
47 Wenn ihr aba sinere Schrift nit glaubt, we den na dann(dnoh) minem Wort glaube?