3 Do sin ä baar Männa ku, de hän ä Gichtbrichige brocht, z viert hän se nen trait.
4 Un wel sie vu lütter Lit nit hän kenne zue nem ku, hän sie s Dach abdeckt un hän s Bett mit nem Kranke abäglo.
5 Wo Jesus ihr Glaubä gsähne het, het da zuem Gichtbrichige gsait: Mi Bue, dini Sinde sin da vugäbe.
6 S sin aba ä baar Schriftglehrti do gsässe, de hän in ihrem Herz dengt:
7 We ka der Mensch so Gott läschtere? Numme Gott ka Sinde vugeh.
8 Un Jesus het im Geischt gli gmerkt, was de denge un het zue nene gsait: Was denge ihr so ebbis in äirem Herz?
9 Was isch lichda zue däm Gichtbrichige sagä: Dir sin dini Sinde vugäbe, odr zue sagä: Schtand uf, nimm di Bett un lauf?
10 Uf das sa aba wisse d, das de Menschebue Vollmacht het, zue vugäbe de Sinde uf dr Erde - het da zuem Gichtbrichige gsait:
11 Ich sag da, schtand uf, nimm di Bett un gang Heim!
12 Un gli ischa ufgstandä, het si Bett gnu un isch üsä gange, das alli sich vuwunderet hän; sie hän Gott globt un hän gsait: So ebbis hämma noh ne gsähne.