1 In sellare Ziit, wo vieli Mensche do ware un sie nigs z ässe gha hän, reft Jesus d Jinger zue sich un sait zue nene:
2 Ich ha mittleid mit dene, denn sie hän scho dräi Tag bi ma(mir) usghalte un sie hän nigs z ässe.
3 Un wenn i(ich) sie hungrig heimgoh loße dö, werde sie uf fem Wäg not leide; denn ä baar sin vu wit wäg gkumme.
4 Sini Jinger sage nem: We kann sie eina do in d Wüschte mit Brot satt mache?
5 Un na het sie gfrogt: Weviel Brot hän na? Sie sage: Siebä.
6 Un na bfielt däm Volk, sich uf d Bode z setze. Un na nimmt de siebä Brot, dankt un brich sie un git sie sinene Jingern, dmit sie se usdeile, un sie deile sie under s Volk uns(us).
7 Un sie hän au noh ä baar Fisch gha, un na dankt nochmol un losch au de usdeile.
8 De äße aba un sin satt wore un sammle dann(dnoh) die ibrige Brocke uf, siebä Kerb voll.
9 Un s ware etwa vierdusig; un na losch sie go.