1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
3 Kaj kontra怒 tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al ju臐o kun Vi!
4 膱u povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas 膲e Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, 臏is venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
7 Arbo havas esperon, se 臐i estas dehakita, ke 臐i denove 艥an臐i臐os, Kaj 臐i ne 膲esos kreskigi bran膲ojn.
8 Se 臐ia radiko maljuni臐is en la tero, Kaj 臐ia trunko mortas en polvo,
9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, 臐i denove verdi臐as, Kaj kreskas plue, kvaza怒 牡us plantita.
10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo fini臐is, kie li estas?
11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero el膲erpi臐as kaj elseki臐as:
12 Tiel homo ku艥i臐as, kaj ne plu levi臐as; Tiel longe, kiel la 膲ielo ekzistas, ili ne plu veki臐os, Nek revigli臐os el sia dormado.
13 Ho, se Vi ka艥us min en 艤eol, Se Vi ka艥us min 臐is la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!
14 Kiam homo mortas, 膲u li poste povas revivi臐i? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, 臏i venos mia for艥an臐o.
15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la farita牡on de Viaj manoj.
16 Nun Vi kalkulas miajn pa艥ojn; Ne konservu mian pekon;
17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko for艥ovi臐as de sia loko;
19 艤tonojn forlavas la akvo, Kaj 臐ia disver艥i臐o fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
20 Vi premas lin 臐is fino, kaj li foriras; Li 艥an臐as sian viza臐on, kaj Vi forigas lin.
21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.