1 Mia spirito senforti臐is, miaj tagoj mallongi臐is, Tomboj estas anta怒 mi.
2 Mokado min 膲irka怒as; En aflikto pro tio restas mia okulo.
3 Estu Vi mem mia garantianto anta怒 Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
4 膱ar ilian koron Vi kovris kontra怒 prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
5 Se iu fanfaronas anta怒 siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumi臐os.
6 Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fari臐is homo, al kiu oni kra膲as en la viza臐on.
7 Mia okulo mallumi臐is de 膲agreno, Kaj 膲iuj miaj membroj fari臐is kiel ombro.
8 La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo eksciti臐os kontra怒 la hipokritulo.
9 Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmi臐os.
10 Kaj kiom ajn vi 膲iuj revenos, Mi ne trovos inter vi sa臐ulon.
11 Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
12 La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
13 Se mi atendas, tamen 艤eol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.
14 Al la kavo mi diras:Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
15 Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
16 En la profundon de 艤eol 臐i malsupreniros, Ni amba怒 kune ku艥os en la polvo.