1 A怒skultu do, Ijob, miajn parolojn, Kaj atentu 膲iujn miajn vortojn.
2 Jen mi malfermis mian bu艥on, Parolas mia lango en mia gor臐o.
3 臏uste el mia koro estas miaj paroloj, Kaj puran scion eldiros miaj lipoj.
4 La spirito de Dio min kreis, Kaj la spiro de la Plejpotenculo min vivigas.
5 Se vi povas, respondu al mi; Armu vin kontra怒 mi, kaj stari臐u.
6 Jen mi simile al vi estas de Dio; Mi anka怒 estas farita el argilo.
7 Vidu, vi ne bezonas timi min, Kaj mia 艥ar臐o ne pezos sur vi.
8 Vi parolis anta怒 miaj oreloj, Kaj mi a怒dis la sonon de tiaj vortoj:
9 Mi estas pura, sen malbonagoj; Senkulpa, mi ne havas pekon;
10 Jen Li trovis ion ripro膲indan en mi, Li rigardas min kiel Lian malamikon;
11 Li metis miajn piedojn en 艥tipon; Li observas 膲iujn miajn vojojn.
12 Sed en tio vi ne estas prava, mi respondas al vi; 膱ar Dio estas pli granda ol homo.
13 Kial vi havas pretendon kontra怒 Li pro tio, Ke Li ne donas al vi kalkulraporton pri 膲iuj Siaj faroj?
14 Cetere Dio parolas en unu maniero kaj en alia maniero, Sed oni tion ne rimarkas.
15 En son臐o, en nokta vizio, Kiam sur la homojn falis dormo, Kiam ili dormas sur la lito,
16 Tiam Li malfermas la orelon de la homoj, Kaj, doninte instruon, sigelas 臐in,
17 Por deturni homon de ia faro Kaj gardi viron kontra怒 fiereco,
18 Por 艥irmi lian animon kontra怒 pereo Kaj lian vivon kontra怒 falo sub glavon.
19 Anka怒 per malsano sur lia lito Li avertas lin, Kiam 膲iuj liaj ostoj estas ankora怒 fortaj.
20 Kaj abomenata fari臐as por li en lia vivo la man臐a牡o, Kaj por lia animo la franda牡o.
21 Lia karno konsumi臐as tiel, ke oni 臐in jam ne vidas; Kaj elstaras liaj ostoj, kiuj anta怒e estis nevideblaj.
22 Kaj lia animo alproksimi臐as al la pereo, Kaj lia vivo al la mortigo.
23 Sed se li havas por si an臐elon proparolanton, Kvankam unu el mil, Kiu elmontrus pri la homo lian pravecon,
24 Tiam Li indulgas lin, kaj diras: Liberigu lin, ke li ne malsupreniru en la tombon, 膱ar Mi trovis pardonigon.
25 Tiam lia korpo fari臐as denove fre艥a, kiel en la juneco; Li revenas al la tagoj de sia knabeco.
26 Li pre臐as al Dio, Kaj 膲i Tiu korfavoras lin, Kaj montras al li Sian viza臐on kun 臐ojo, Kaj rekompencas la homon la怒 lia virteco.
27 Li rigardas la homojn, kaj diras: Mi pekis, la veron mi kripligis, Kaj Li ne repagis al mi;
28 Li liberigis mian animon, ke 臐i ne iru en pereon, Kaj mia vivo vidas la lumon.
29 膱ion 膲i tion Dio faras Du a怒 tri fojojn kun homo,
30 Por deturni lian animon de pereo Kaj prilumi lin per la lumo de vivo.
31 Atentu, Ijob, a怒skultu min; Silentu, kaj mi parolos.
32 Se vi havas, kion diri, respondu al mi; Parolu, 膲ar mi dezirus, ke vi montri臐u prava.
33 Se ne, tiam a怒skultu min; Silentu, kaj mi instruos al vi sa臐on.