1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 Kiam mi ku艥i臐as, mi diras:Kiam mi levi臐os? Sed la vespero fari臐as longa, kaj mi sati臐as de maltrankvileco 臐is la tagi臐o.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia ha怒to krevis kaj putras.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
9 Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en 艤eolon;
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 Tial mi ne detenos mian bu艥on; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldol膲eco de mia animo.
12 膱u mi estas maro a怒 mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia ku艥ejo plifaciligos mian suferadon,
14 Tiam Vi teruras min per son臐oj, Timigas min per vizioj;
15 Kaj mia animo deziras sufoki臐on, Miaj ostoj la morton.
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, 膲ar miaj tagoj estas vanta牡o.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 Ke Vi rememoras lin 膲iumatene, Elprovas lin 膲iumomente?
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera e膲 tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fari臐is 艥ar臐o por mi mem?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja balda怒 ku艥os en la tero; Kaj kiam Vi morga怒 ser膲os min, mi ne ekzistos.