1 Då svara Job og sagde:
2 «Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
3 Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
4 Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
5 Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
6 Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
7 Eg ropar: «Vald!» - men eg fær ’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær ’kje rett.
8 Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
9 Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
10 Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
11 Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
12 Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
13 Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
14 Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
15 For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
16 Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
17 min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
18 Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
19 Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
20 Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
21 Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
22 Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
23 Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
24 ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
25 Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
26 Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
27 eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
28 De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
29 Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»