1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
25 Gret eg ’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.