1 Ordtøke av Salomo, son til David, konge yver Israel.
2 Av deim kann ein læra visdom og age og skyna vituge ord.
3 Og få age so ein vert klok, rettferd og rett og rettvisa.
4 Dei kann gjeva dei urøynde klokskap, ungdomen kunnskap og ettertanke -
5 so den vise kann høyra og auka sin lærdom og den vituge verta rådklok.
6 Dei gjev skyn på ordtak og myrke ord, ord frå dei vise og gåtorne deira.
7 Otte for Herren er upphav til kunnskap, uvitingar vanvyrder visdom og age.
8 Høyr etter, son min, når far din deg agar, og kasta ’kje frå deg det mor di deg lærer!
9 For det er ein yndeleg krans for ditt hovud, og kjedor kring halsen din.
10 Son min, når syndarar lokkar deg, samtykk ikkje!
11 Um dei segjer: «Kom med oss! Me vil lura etter blod, setja fella for den skuldlause utan grunn;
12 Me vil gløypa deim som helheimen livande, og heile som når dei fer i gravi;
13 Me vinna oss alle slag skattar, og fyller husi våre med rov;
14 du skal få lutskifte saman med oss, alle skal me ha same pungen.» -
15 Son min, gakk ikkje då på vegen med deim, haldt foten din burte frå deira stig!
16 For føterne deira spring til vondt og er snøgge til å renna ut blod.
17 Men fåfengt breier dei netet for augo på alle fuglar.
18 Dei lurer på sitt eige blod og set eit garn for sitt eige liv.
19 So gjeng det kvar som riv til seg med ran, det drep sin eigen herre.
20 Vismøyi ropar på gata og lyfter si røyst på torgi.
21 På gatehyrna preikar ho midt i ståket, i porthallar og kring i byen ho talar:
22 «Kor lenge vil de fåkunnige elska fåkunna, og kor lenge vil spottarar ha hug til spott, og dårar hata kunnskap?
23 Snu dykk hit når eg refser! So skal åndi mi fløyma for dykk, og eg skal kunngjera dykk mine ord.
24 Eg ropa og de vilde ikkje høyra, og ingen agta på at eg rette ut handi,
25 De brydde dykk ei um all mi råd, og ansa ikkje mitt refsings ord,
26 So skal eg då læ når de ulukka fær, eg skal spotta når det som de ræddast kjem,
27 når det de ræddast kjem som eit uver, og uferdi dykkar fer hit som ein storm, når trengsla og naud kjem på dykk.
28 Då vil eg ikkje svara når de ropar på meg, dei skal naudleita etter meg, men ikkje finna meg.
29 Av di dei hata kunnskap og forsmådde otte for Herren,
30 ikkje lydde på mi råd, vanyrde all mi påminning,
31 skal dei eta frukt av si åtferd og verta mette av sine råder.
32 For einvisa drep dei einfaldne, og tryggleiken dårarne tyner.
33 Men den bur trygt, som høyrer på meg, verna um ulukke-rædsla.»