3 For honning dryp av skjøkjelippor, og hennar gom er sleipar’ enn olje,
4 men til slutt er ho beisk som malurt, kvass som eit tvieggja sverd.
5 Hennar føter stig ned til dauden, hennar fet fører radt til helheims.
6 Ho gjeng ikkje livsens stig, gålaus vinglar ho vegvill.
7 Og no, søner, høyr på meg, og vik ikkje frå det munnen min mæler!
8 Lat din veg vera langt frå henne, kom ’kje nær til husdøri hennar!
9 Annars gjev du din vænleik til andre, åt ein hardstyrar åri dine.