1 49.1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm. 49.2 Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!
2 49.3 Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!
3 49.4 Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.
4 49.5 Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.
5 49.6 Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?
6 49.7 Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.
7 49.8 Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.
8 49.9 (Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)
9 49.10 Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.
10 49.11 Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.
11 49.12 Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.
12 49.13 Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.
13 49.14 Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.
14 49.15 Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.
15 49.16 Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela.
16 49.17 Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.
17 49.18 Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.
18 49.19 A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
19 49.20 Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
20 49.21 Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.